W skrócie

Ulica Literacka (Literatų) wzbudza szczególne zainteresowanie nie tylko wśród mieszkańców miasta, ale także wśród gości stolicy. Jest to jedno z najczęściej odwiedzanych miejsc na wileńskiej starówce. Prawdopodobnie ulicę tę nazwano „Literacką” dopiero w pierwszej połowie XIX wieku w hołdzie poecie Adamowi Mickiewiczowi, który mieszkał na jej początku. Świadczą o tym także trzy tablice w języku litewskim, rosyjskim oraz polskim umieszczone na elewacji domu.

W 2008 roku grupa artystów wpadła na pomysł ożywienia ulicy i ozdobienia jej dziełami sztuki, nawiązującymi do literatów. Na ulicy uroczyście odsłonięto ścianę, na której artyści przez dwa lata umieszczali metalowe, drewniane, szklane i inne płytki lub obiekty poświęcone literatom.

Przy ulicy Literackiej działa Centrum Sztuki Nowoczesnej.

Krótka historia

W dokumentach z końca XVIII wieku ulica Literacka nosi nazwę zaułku św. Michała. W połowie XIX wieku pojawia się nowa nazwa – Pokrowska, związana z dawną cerkwią Pokrowską (obecny budynek Ministerstwa Edukacji), która w XIV–XVI wieku znajdowała się na końcu ulicy. Obecna nazwa ulicy pojawiła się dopiero w XX wieku ze względu na licznie tu działające drukarnie i księgarnie.

Kolejna wersja pochodzenia nazwy związana jest z Adamem Mickiewiczem, który na poddaszu czteropiętrowego domu wynajmował mieszkanie. Poeta ukrywał się w nim podczas wydarzeń w 1823 roku, kiedy w Wilnie trwały aresztowania filomatów, zanim w październiku został aresztowany i wtrącony do więzienia w klasztorze bazylianów.

Uroczyste odsłonięcie ściany, na której artyści przez dwa lata umieszczali metalowe, drewniane, szklane i inne płytki lub obiekty poświęcone literatom odbyło się 28 maja 2011 roku. Ówczesna dyrektor biura podróży Danguolė Butkienė powiedziała, że ulica Literacka jest swoistym hołdem dla literatów. Natomiast wiersz krytyka literackiego Aidasa Marčėnas pt. „Ulica Literacka” (lit. „Literatų gatvė”) stał się mottem tego projektu.