W skrócie

W Barcelonie jest Sagrada Familia, natomiast w Wilnie – kościół św. Anny, który niewiele zmienił się w ciągu ostatnich pięciuset lat. Nadal pozostaje jedną z najpiękniejszych i prawdopodobnie najbardziej znanych budowli sakralnych w Wilnie. Jest arcydziełem późnego gotyku, które otacza wiele legend. Jedna z nich głosi, że zachwycony kościołem Napoleon Bonaparte chciał go przenieść na dłoni do Paryża. Tuż obok kościoła znajduje się XIX-wieczna dzwonnica neogotycka.

Krótka historia

Bernardyński zespół historyczno-architektoniczny to wyjątkowy kompleks wileńskiej starówki. Tworzą go dobrze znany kościół św. Franciszka z Asyżu (bernardyński), kościół św. Anny oraz klasztor bernardynów.

Klasztor, podobnie jak kościół bernardyński, został zbudowany jeszcze w XV wieku. Był wielokrotnie odbudowywany. Do dziś przetrwał gotycki plan klasztoru, z autentyczną elewacją, pewne elementy oraz formy wnętrza. W XVI wieku wzniesiono trzy piętrowe bloki klasztorne wraz z kościołem, które otaczały zamknięty dziedziniec w formie prostokąta.

Zachowały się także krzyżowe i gwiaździste sklepienia na korytarzach klasztoru, pozostałości malarstwa gotyckiego i renesansowego na ścianach, a w zakrystii – XVI-wieczny portal renesansowy i XV-wieczne drzwi z kutego metalu.

Historyczny zespół kościelny nieodwracalnie zniszczono w latach 1869–1870, instalując uliczkę wzdłuż ściany kościoła św. Anny, która przecinała ogród bernardyński i kościół bernardyński. Na początku XX wieku w klasztorze wybudowano kolejne piętro. W 1919 i 1923 roku wnętrze kościelne odbudowano, dostosowując pomieszczenia do potrzeb Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego, później przekształconego w Wileńską Akademię Sztuk Pięknych.