W skrócie

Žemaitė, właściwie Julija Beniuševičiūtė-Žymantienė (1845-1921) – słynna pisarka, działaczka społeczna, aktywna postać w życiu kulturalnym z przełomu XIX i XX wieku,
która przyczyniła się do pielęgnowania języka i literatury litewskiej.

To pierwsza pisarka litewska, która w swej twórczości przybliżała życie codzienne kobiety. Nigdy wcześniej męskie grono pisarzy nie przedstawiało w swojej twórczości kobiecego światopoglądu. Rzeźba pisarki znajduje się na skwerze Žemaitė, w pobliżu Alei Giedymina. Można ją rozpoznać po siedzącej postawie ciała i chustce na głowie. Autorem rzeźby jest Petras Aleksandravičius.

Žemaitė próbowała prowadzić gospodarstwo rolne, jednak jako że nie przepadała za pracą na roli, zaczęła pisać, czym sprawiała ludziom radość. 

Pomnik Žemaitė jest jedną z „mówiących rzeźb wileńskich”, o czym świadczy przymocowana do jego cokołu niebieska tabliczka, która zachęca do wysłuchania mówiącej ludzkim głosem rzeźby. Wystarczy wybrać jedną z dwóch opcji na smartfonie – zeskanować kod QR lub wpisać podany adres URL. Głosu rzeźbie udzieliła Jolanta Dapkūnaitė.

Krótka historia obiektu

Napisała około 354 opowiadań, opowieści, dramatów, artykułów publicystycznych, kilkanaście sztuk teatralnych, powieść o dzieciństwie, prowadziła też aktywną korespondencję. Do jej najbardziej znanych dzieł należą: „Marti”, „Topylis”, „Petras Kurmelis”, „Sučiuptas velnias”, „Sutkai”. W twórczości pisarki dominuje pesymistyczne nastawienie do życia, narracja epicka, ironia, obiektywizacja. Charakterystyczne są szczegółowe opisy przyrody, obyczajów, życia codziennego, wyglądu zewnętrznego postaci. Wiele uwagi autorka poświęca życiu kobiet.

Jej twórczość to doskonały dziennik ówczesnych czasów, który nie tylko uczy, ale także ukazuje prawdziwe życie. Žemaitė współpracowała z wieloma innymi pisarzami tamtych czasów, starając się propagować język i literaturę litewską. To dlatego ludzie na placu Žemaitė w 1971 roku zainicjowali budowę monumentu na jej cześć.