Zarzecze – najmniejsza dzielnica Wilna o powierzchni zaledwie 0,6 km², oddzielona od wileńskiej starówki rzeką Wilenką. Na początku lat 90 było to dosyć niespokojne miejsce, natomiast dziś przerodziło się w piękną dzielnicę artystów, intelektualistów i przedsiębiorców. Zarzeczanie, w pewnej mierze dla żartu, jednak w rzeczywistości poważnie podchodząc do sprawy, 1 kwietnia 1997 roku ogłosili swoją niepodległość. A cóż to by była za niepodległa republika bez własnej waluty, władzy, hymnu, konstytucji i, co najważniejsze, wolnego ducha – na Zarzeczu znajdziesz to wszystko.

Dowiedz się, jaki czeka Cię los – zejdź pod most Zarzecza i zobacz, czy woda w rzece pozwoli Ci pobujać się na huśtawce przeznaczenia. Odwróć głowę w bok, a zobaczysz, że spogląda na Ciebie kolejna tajemnica Zarzecza – Syrenka.

W 1996 roku w domu nad Wilenką grupka studentów z Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie założyła wspólnotę artystyczną. Inicjatywa zdobyła szerokie poparcie, dlatego też w 2002 roku artyści uzyskali zgodę stołecznego samorządu i powołali Inkubator Sztuki Zarzecza. Miejsce to słynie z zaskakujących i ciągle zmieniających się rzeźb i instalacji. Zajrzyj, by złapać natchnienie, wybuchnij śmiechem, a może nawet poczuj się nieswojo.

Istnieje legenda, że miejsce dla Anioła zaproponował Dalai Lama podczas jednej ze swoich wizyt w Wilnie. Jednak prawda też jest bardzo piękna: Zarzeczanie szukali miejsca, w którym mogliby uwiecznić anioła stróża Zarzecza – Zenonasa Šteinsa, artystę i aktywnego członka wspólnoty. To za jego sprawą dzielnica, która nie jest ani szczególnie piękna, ani spokojna, została przemieniona w takie Zarzecze, jakie widzimy dzisiaj.

Koniecznie przeczytaj też konstytucję Zarzecza. Pomoże Ci to zrozumieć sposób myślenia i życia mieszkańców tej dzielnicy – przecież „Człowiek ma prawo do szczęścia”. Konstytucję w ciągu trzech godzin stworzyli Zarzeczanie Romas Lileikis i Tomas Čepaitis. Uwieczniony na metalowej płycie manifest jest obecnie przetłumaczony na ponad 50 języków i widać go wyraźnie na ścianie przy ulicy Paupio. Przyjdź i dowiedz się, że „Człowiek ma prawo mieszkać nad Wilenką, a Wilenka przepływać obok człowieka”.

Na szczególną uwagę zasługują również Centrum Sztuki Wizualnej im. Jonasa Mekasa, Wileński Cech Garncarzy, kościółek św. Bartłomieja, „przeciąg” Jonasa Mekasa i klasztor bernardynów.