Vladimir Simonko: Po każdym Baltic Pride Wilno staje się bardziej otwarte na społeczność LGBT+

W ramach przygotowań do tradycyjnego wileńskiego festiwalu Baltic Pride, który powróci do stolicy w dniach 1–5 czerwca, Vladimiras Simonko, szef LGL – Krajowej Organizacji Praw LGBT organizującej festiwal, opowiada o tym, czego wilnianie i goście mogą spodziewać się podczas Baltic Pride 2022. Szef LGL zdradza też, dlaczego Wilno zajmuje szczególne miejsce w jego sercu.

Jak Pan opisałby Wilno jako miasto do życia?

Wilno w ostatnich latach poczyniło duże postępy. Musimy przyznać, że jakość życia społecznego przedstawicieli LGBT+, zapewnienie równych szans, udostępnianie przestrzeni publicznych w Wilnie rośnie, w stolicy Litwy panuje przyjazna atmosfera dla osób LGBT+.

Chcę, aby w Wilnie pojawiło się możliwie najwięcej kawiarni, w których członkowie społeczności LGBT+ mogliby się spotkać, zjeść kolację, spędzić wspólnie czas i poczuć jak w domu, bez potrzeby ukrywania swojej orientacji seksualnej. Przed nami jeszcze dużo pracy w tej kwestii z całą społecznością LGBT+, która sama musi również pokazać, że potrzebuje takich miejsc, a społeczeństwo musi zrozumieć nasze oczekiwania.

Proszę podzielić się swoimi ulubionymi rzeczami w Wilnie. Ulubiona dzielnica, miejsce, kawiarnia, a może galeria, teatr, klub muzyczny lub ulubiony wykonawca?

W Wilnie jest wiele świetnych miejsc, ale najbardziej fascynuje mnie Zarzecze. To wyjątkowa, charakterystyczna i autentyczna przestrzeń, w której mogą pojawić się miejsca przyjazne LGBT+, w których można by było miło spędzić czas.

Zawsze lubiłem i nadal lubię odnowioną restaurację „Neringa”. To miejsce podtrzymuje swoją misję bycia otwartym na wszystkich.

Od 1993 r. wielu członków społeczności LGBT+ można było spotkać w Litewskim Narodowym Teatrze Opery i Baletu. Mam nadzieję, że teatr pozostał otwarty dla wszystkich. W dzisiejszych czasach wszystkie teatry są wystarczająco przyjazne dla osób LGBT+, ponieważ wielu wykonawców nie ukrywa swojej orientacji seksualnej. Zaczynamy zdawać sobie sprawę, że kulturę w Wilnie tworzą m.in. osoby LGBT+.

Jeśli chodzi o kluby, to prawdopodobnie jestem staromodny i mam zwyczaj bawić się tam, gdzie mogę czuć się bezpiecznie. Takim miejscem jest klub SOHO, dedykowany dla osób LGBT+ i ich przyjaciół.

Jestem wielkim fanem Jazzu. Jestem dumny, że mamy tę wyjątkową artystkę, która jest otwarta i przyjazna dla społeczności LGBT+. To dobry przykład dla litewskich wykonawców muzyki, jak stać się sojusznikiem społeczności LGBT+.

Od wielu lat jest Pan w Wilnie aktywnym członkiem społeczności LGBT+, bojownikiem o równouprawnienie. Jak opisałby Pan wileńską społeczność LGBT+?

Jestem Ukraińcem, ale urodziłem się w Kownie, studiowałem w Petersburgu, a po studiach wróciłem do Wilna. Szczerze mówię, że bardzo się cieszę, iż zostałem w Wilnie. Wilno to moje miasto. Podziwiam jego piękno, wyjątkowość, zwartość, wygodę i zieleń. Obserwuję, jak się zmienia, a zmienia się na lepsze. Jako przedstawiciel społeczności LGBT+ widzę, jak nasza społeczność rośnie wraz z Wilnem.

Jestem świadkiem postępu w Wilnie. Moim punktem wyjścia jest Baltic Pride, ponieważ jestem jednym z organizatorów tego festiwalu.

W 2010 r. w paradzie wzięło udział około 200 aktywistów. W 2019 r. w Baltic Pride wzięło udział 10 tys. uczestników. Osoby LGBT+ stają się widoczne w naszym społeczeństwie. Młodzi ludzie coraz wcześniej zaczynają żyć otwartym życiem członka LGBT+. O to właśnie walczymy i na to pracujemy.

Wielu przedstawicieli społeczności LGBT+ przyjeżdża do Wilna z innych miast Litwy, aby tu mieszkać i pracować. Jak Pan myśli, dlaczego?

Utkwiła mi w pamięci jedna z piosenek Morrissey’a, w której mówi on, że najlepszą rzeczą do zrobienia w małym miasteczku jest wydostanie się z niego. Jeśli członek społeczności LGBT+ nie czuje się dobrze w swoim małym mieście, szczerze życzę mu, aby nie zwlekał i przeniósł się do większego. Na Litwie takim miastem jest Wilno. Warto przyjechać i odkryć siebie w tym dużym i przyjaznym dla LGBT+ mieście. Pod tym względem Wilno ma dużą przewagę nad innymi miastami litewskimi.

Kogo i dlaczego zaprosiłby Pan na tegoroczny Baltic Pride?

To wyjątkowa okazja dla całej naszej społeczności, by się spotkać. Baltic Pride to już tradycyjny wileński festiwal, na który przyjeżdża wielu gości z innych miast Litwy i z zagranicy. Pozwala nam nawiązać nowe znajomości i spotkać starych znajomych. Ponieważ Baltic Pride odbywa się w Wilnie raz na trzy lata, szkoda byłoby nie wziąć urlopu lub dni wolnych, nie przyjechać do Wilna i nie podążyć naszą tradycyjną trasą, która tym razem będzie jeszcze dłuższa.

Zdradzę mały sekret: będzie trzy razy więcej muzyki. Dlatego uczestnikom festiwalu serdecznie polecam już teraz zastanowić się i zadbać o strój i akcesoria. Może warto uszyć ciekawy garnitur?

Nie zapominajmy, że zakończenie parady zwieńczy wielki koncert przy Białym Moście. Na uczestników czeka wspaniałe show z dwiema diwami z Zachodu: wystąpią LaDiva Live, Catherine d’Oex i Leona Winter. Zdradziłem gości zagranicznych, ale „wisienkę na torcie“ zachowam w tajemnicy. Baltic Pride daje nam niepowtarzalną okazję do wspólnej zabawy.

Szczególnie cieszę się, że Wilno stało się jednym z głównych partnerów festiwalu Baltic Pride. Do Wilna z tej okazji przybędzie szereg delegacji z innych miast i krajów: burmistrzowie Sztokholmu, Oslo i La Ronge w Kanadzie. Udział w festiwalu weźmie również mer Wilna.

W tym roku Baltic Pride po raz pierwszy współpracuje z klubem „Kablys + Kultūra”, gdzie 2 czerwca odbędzie się impreza „Pasididžiavimo balsai/Pride Voices“ („Głosy dumy/Pride Voices“), którą wyreżyseruje Gytis Ivanauskas. W tej przyjaznej dla LGBT+ przestrzeni nasza społeczność przez cały tydzień będzie mogła spotykać się, cieszyć posiłkami i napojami na tarasie oraz 5 czerwca wziąć udział w zamykającym festiwal późnym śniadaniu.

Wszystko to pokazuje, że Baltic Pride rozwija się i odnosi coraz większe sukcesy. Nie mam wątpliwości, że po Baltic Pride w przestrzeni międzynarodowej Wilno otrzyma wiele pochwał i komplementów.